Self-pity class

Success is NOT the key to happiness, HAPPINESS is the key to success. If you love what you are doing, you will be successful

Minsan, sinubukan kong mag-enroll sa isang eksklusibong klase. Ang tinatawag nilang "self-pity class". Iilan lamang ang estudyante, pero lahat ay interesado sa paksang tinatalakay araw-araw. Sa klaseng ito, hindi mo kailangang bumili ng alinmang textbook, walang hassle dahil wala kang gagawing projects, thesis, quizzes at kung anik anik pang nagpapahirap sa mga estudyante.

Unang araw na pinagawa sa amin ay ang paglilista ng mga regrets mo sa buhay. Marami ang umangal, marami ang nainis -- kung kaya't iniwan nila ang klase matapos nilang makita ang lesson for the day...Samantalang ako, pinili kong manatili at sinubukan kong isulat ang mga bagay na matagal-tagal ko na ding nire-regret. Maya-maya pa ay "pass the paper" na. Pagtingin ko sa aking papel, isa lamang ang naisulat ko dun, pero mamaya ko na sasabihin sa inyo...

Nagpatuloy ang klase, este nagpatuloy ako sa pagpasok sa klase, nga pala- wala ding tuition fee itong eksklusibong klaseng ito. Ang tanging kailangan mong armas ay mga galit, awa, at angal na nagtatago sa puso mo. "Oo, marami ako nun!" sabi sa akin ng isa kong kaklase. Nilingon ko sya sabay sabing: "Oo, alam ko, chaka di ko naman tinatanong.." Tahimik lang ako at hindi nagpaparticipate. Dumating pa nga sa punto na naramdaman kong hindi ako napapabilang sa klaseng iyon. Pero pinagpatuloy ko pa din ang pagpasok- ang dahilan...hindi ko alam.

Lumipas ang mga araw at dumating kami sa punto na tatlo na lang kaming mga estudyante doon. Ang isa, madaming regrets sa buhay, yung isa hindi kuntento sa buhay niya, at ako---hindi ko pa din alam kung bakit ako nandoon...

Nagkaroon ng oral recitation, pero may kakaibang twist... Ang aming titser ay naghanda ng isang munting palaro---may palabunutan na naganap. At sa loob ng baso, na kinalalagyan ng papel-- ay ang mga bagay na sinulat mo na may konek sa "lesson for the day"ang twist? kailangan mong sabihin kung may nabago o pinagsisihan ka na sa mga sinulat mo dun. Nagmasid lang ako. Tinignan ko ang aking mga kaklase, este ang dalawa kong kaklase habang binabasa nila ang mga bagay na sinulat nila, pareho sila ng mga isinagot: "wala pa ring pagbabago, kung anung una kong isinulat jan, yun pa din ang andito (sabay turo sa kanilang kanang dibdib)...", ngumiti lamang ang aming guro. Sabay tawag sa akin...

"Ms.........Ano nga bang pangalan mo?"
"Maam, Jen poh.."
"Hmm...teka, ganu ka na katagal dito? Bakit wala ka ata sa master list ko?"
"Simula pa po nung nagsimula ang klase..."
"Ay, ganun? wala ka kase dito sa master list..pero nagpapasa ka ng mga essay para sa "lesson for the day?"
"Opo..."
"Hindi na bale, sige, kunin mo ang iyong mga sinulat at basahin..."

Kabado akong nilapitan ang baso. Isang papel na lamang ang laman nun. Yun lamang ang papel na ipinasa ko simula ng pumasok ako sa self-pity class.... Nakangiti ang titser sa akin., yumuko ako at tinuon ang aking pansin sa papel na ngayon ay hawak hawak ko na. Malakas kong binasa ang nakasulat dun....

Pinagsisisihan ko, na hindi ko pinahalagahan ang mga bagay na meron ako, materyal man o bagay na nararamdaman...

Lumapit si titser sa akin, ngumiti siya at kinuha ang papel...

"Maari mo nang lisanin ang lugar na ito..."
"po? Bakit naman?"
"Hindi ka nararapat dito, dahil alam ko, punung-puno ng pagpapahalaga at pagmamahal ang puso mo...."


Lumuluha akong umalis sa lugar na iyon....

Anung Basehan mo sa pagiging ikaw?

Nabasa ko yang tanong na yan habang ako eh nagbabasa ng aklat na nakakasunog sa balat ng mga kagaya kong "makasalanan", kaninang umaga.

Tahimik akong tumunganga sa bus papuntang opisina, (para na rin mabawasan ang mga nagkakasalang bolero sa mundo--ay heyt yu busmate!!!). Sa tatlumpung minutong byahe ay sinubukan kong isipin kung ano nga ba ang mga pamantayan na sinusunod ko, kung kanino ko ibinabase ang lahat ng mga katarantaduhan, kagaguhan, kaepalan, kakulitan, at kaingayan ko sa buhay. . Ako? Malabo talaga ang mga pananaw ko sa usaping yan.bawat isa. Ewan ko, dala na rin siguro ng lupit ng katapusan ng bwan ng Marso kaya di gumagana utak ko.

Malawak ang usaping ito. Pwedeng gamitin ng mga propesor para gawing topic at pag-awayan sa klase ng debate. Duguan nga lang ang ilong nila pag sa english debate ito nataon. Hehe. Epal lang.

Anu nga ba?
Sino nga ba?
alin nga ba ang basehan ko sa pagiging AKO?

Nung bata ako.
Pero bata pa naman ako ngayon.

---plasbak---
Ayun, nung mas bata pa ko kesa sa ngayon, iniisip kong maging isang sikat na singer / songwriter. Katunayan nga niyan eh madami akong nalikhang kanta nun. Ang mga kanta ko tungkol sa aso, sa langgam, sa kuto, sa nanay ko, sa tatay ko at kung kanikanino at anu-ano pang mga maliliit na bagay ginagawan ko ng kanta. Nung bata ako hindi ako pinapakanta sa mic dahil nakakabulahaw ako ng mga natutulog na kapitbahay. Para daw kasi akong nanghihikayat ng rally pag nakanta ko ng "samwer awt der" saka ng "be breyb litel wan". Haha. Ayun, tapos nun, nung nabasag ng nanay ko ng tuluyan yung trip ko sa pag-awit at pagkatha ng mga kanta, sa pagaabogago este pagaabogado naman ako nawili. Wala lang, natuwa lang ako kasi nakakatuwa yung mga argumento sa korte, asteeg. At syempre, tinutulan din yun ni Naynay at binigyan ako ng ibang trip. Pinakilala niya naman sa ken ang laruan na medicine kit at kung anu-ano pang mga bagay (FYI..nung bata kasi ako, hindi ako pinapalabas para makipaglaro sa ibang bata, kaya ganyan yung mga drama ko sa buhay). Pero malamang, di ko rin nakatuwaan ang mga bagay na yun. Pagtuntong ko ng elementarya (FYI uyet--7 yrs old na ko nakapag-grade wan dahil ayaw nilang maniwala nung 6 yrs old ako na kaya ko ng mag-grade wan- ang issue--"height"). Lumipas ang mga panahon, madaming mga tao na rin ang nakilala ko at nakaimpluwensya saken. Madaming naging mga kaibigan, kaibig-an, kaaway, at kung sinu-sino pang tukmol. Nakakilala kumbaga ng good and bad influences. Hehe.

Ano nga ba ang basis ko para ipagpatuloy ang buhay ko sa mundong ibabaw?

Hmm...
Hindi ito tungkol sa pera o sa kasikatan dapat ibinabatay. Dahil una sa lahat, di naman ako mayaman, chka di rin sikat. (Malamang pag nagbalik loob ako sa Pinas sikat ako pero ibang istorya naman yun). Hindi rin ito tungkol sa kung ano ang mga materyal na bagay na meron ako. Kundi sa pamumuhay na payak at masaya. Kung saan nakakaramdam ka ng tunay na pagmamahal galing sa mga kaibigan, pamilya at kung sino-sino pa sa tabi-tabi. Kung paano mo naaapreciate ang maliliit na bagay na nagagawa ng mga tao sa paligid mo, kung paano mo tinatrato ang kapwa mo (guilty ako dito), Kung paano mo ipinaparamdam sa kanila yung importansya nila sayo, at kung paano mo sila pahalagahan sa abot ng makakaya mo. At higit sa lahat, ang pagmamahal at ang pagtitiwala na nararamdaman ko araw-araw tuwing binibigyan pa ko ni Papa God ng pagkakataon para mabago ang mga pagkakamali at pagkukulang ko sa lahat ng bagay.

oo, bago ka tumawa, alam kong off-topic yung sagot ko.
Kaya ikaw na lang ang sumagot. Hehe

Ikaw? anung basehan mo?.....

Etceteraetcetera......

--Thank you nga pala kay Azel para sa bonggang header na may ferris wheel on the side. Tsaka sa pagtulong saken sa pagpili ng mga upuan, lamesa, kurtina, at mga kulay ng bintana para dito sa aking bahay...:)

Magulo

Some things are better left unspoken.....

May mga bagay sa buhay natin na hindi natin kayang ipaliwanag. Mga bagay na hindi natin kayang iparating sa pamamagitan ng mga salita, pagsulat, o minsan eh sa kilos. May mga bagay na hindi natin kayang aminin sa iba, pero sa isip at puso natin eh alam natin yung sagot - natatakot lang tayong ipaalam sa iba dahil ayaw natin na mag-suffer sa consequences na kaakibat nito. Ilang araw na ring nananahanan tong post na to sa draft ko. Hindi ko malaman kung bakit sa dinami-rami ng panahon na sumusulat ako ng kung anu-ano, ngayon lang dumating ang pagkakataon na hindi ko maisip at maisalin sa mga salita ang gusto kong maiparating (saan?), (hindi ko din alam...di bale pag naaalala ko, sasabihin ko ulit sa inyo :D).

Alam kong may iba't ibang pangarap ang bawat isang nilalang dito sa mundong ibabaw, may kanya-kanyang natatagong emosyon, at kanya- kanya rin namang saloobin tungkol sa mga bagay- bagay. Pero ako, kahit na sinasabi nilang " ok sa olrayt" ang pananahanan ko dito sa mundong ibabaw, may mga bagay pa din akong nais makamit na medyo "unreachable". Simpleng bagay nga lang kung tutuusin, pero alam ko, duwag ako pagdating sa bagay-bagay na yun. Natatakot lang kasi akong masaktan. Kahit na oo, alam ko na parte yun ng paglaki (may pag-asa pa nga ba?). May mga bagay din naman na inihahain na saken at susunggaban ko na lang, inaayawan ko pa. (ewan ko ba kasi kung anung kautakan ang meron ako!..). Naiisip ko yan kahapon habang naglalakbay ako pauwi sa tahanang tinutuluyan. Pero kadalasan, kung ano yung nakahain sa harapan ko, yun pa yung inaayawan ko --- bakit? dahil natatakot ako na makasakit ng ibang tao, pero takot din akong masaktan. Magulo diba? Pero ganun yung takbo ng isip ko sa usaping yan. Sabi nga ng papang ko :

"Piliin mo kung sino yung nagmamahal sayo, dahil dun, siguradong magiging masaya ka at hinding-hindi ka niya sasaktan. Ang pagmamahal kasi, natututunan yan."

Pero hindi ko sya sinusunod sa bagay na yan, at ginagawa ko ang mga bagay sa sariling prinsipyo at diskarte ko. Maigsi lang ang buhay natin sa mundong ibabaw, kaya kailangan gawin natin itong kapaki-pakinabang. Malamang sa malamang eh nakikipagpatintero ako sa kasalukuyan, medyo huminto sa kalagitnaan at nag-isip. Nang-away ng ilang taong gumugulo, at tuluyang nagpapagulo ng binuo kong "laro". Pero....nanjan ang isang malaking salitang PERO sa gilid..alam ko na sa mga bagay-bagay na ganito.....

Ang unang madapa, ang syang matatalo...

Singlehood

Me,being single for about two years and some "time" has its own advantages,lots of grievances and occasional tear-jerking moments. But, now, as I face the real world's struggles in life,crossed paths with few different people who embarked some things in my heart - I can say that I am happy and contented that I had lived and loved the way I am living right now.

Right after that terrible break-up I felt all so depressed. And it hurts so much that I can never imagine myself falling in love again. A big "NO" it is if you'll gonna ask me if I also attempted for suicide, but basically not eating and sleeping for quite some days is almost "getting there". It hurts like hell to know that:

one day you just woke up that you are single again, to know that the one person to whom you entrusted your heart had officially made it break into pieces. To know that your special someone had successfully ruined your life which he once made magical and almost, (almost I am saying) perfect. To know that you have to finally wake up from that dream of you and him / her growing old with each other.

But upon leaving my own country and spending some great time with a few different people. I had learned the value of love, and most specially the value of loving myself first before sharing that love for another person. It really takes a lot of time for someone to grow. Most specifically if you are still in-denial of the outcome of your "past relationship". Seeing and talking again with one of my exes had brought me to the conclusion that I am on the right track of life: that I have to take some time for the accomplishment of my own dreams and to deal some time improving myself, to put up that priorities list first before bumping and knowing someone who will make me fall again.

As for all my fellow singles in this world - Cheers! For we are still blessed and should not feel any desperation or despair that we don't have that better half at this time of year. Valentines doesn't mean that we have to celebrate it with that significant other, but rather, it is also a time to celebrate the beauty and gift of love with all our loved ones! :D

Be proud that you are single!:)