Worthy

Ever thought of being empty? Sinong hindi diba? hindi lang EMO ang may karapatang makaramdam ng mga pagkukulang sa buhay nya. Kundi LAHAT tayo. Pwede tayo lahat magdrama at mag-inarte maghapon. Pero, pinipili natin na tawanan ang problema. ang pagkukulang. ang kalungkutan. Eh pano, wala namang magagawa yung pag-eemote, magkaka-wrinkles ka lang ;)

Gaya ng lagi kong sinasabi "ipaubaya na lang natin sa mga artista ang pagdadrama". Sit back and relax. Chill. Walang magagawa ang pag-angal, at pagngawa mo sa mga bagay na GUSTO mong gawin at GUSTO mong makamit kung hindi ka kikilos.

Bawat isa sa atin ay mahalaga, yun nga lang- iilan lang sa atin ang nakakakita nun. Iilan lang sa atin ang nakakaisip na ang maliit na hakbang na ginagawa nya para sa buhay nya sa kasalukuyan ay nakakagawa ng malaking pagbabago para sa hinaharap.


Hindi man ikaw ang pinakamaganda at pinakamayaman na nilalang sa mundo, you are still special. Wala man sayo ang mga materyal na bagay na pinapangarap mo, you are still special.

Balanse ang mundo - lahat ay may angking kasalungat. Parang drama sa tv. Pag umiyak ang bida ngayon, magiging masaya sya sa ending. Kapag gumawa ka ng kabutihan, babalik yun sayo ng times ten. Kaya relaks lang at gawing masaya ang buhay. Tandaan mo, isang beses ka lang mabubuhay sa mundo - kaya sulitin mo na at isipin mo ang kahalagahan mo.

Head Over Feet

^^, Lovin' this song By Alanis Morisette. Wala akong maisip na post..hehe at mejo busy din ng wanport..=))

Mokong

Mahirap mamili ng daan na tatahakin lalu pa't hindi mo alam kung saan mo nga ba gusto magpunta. Mahirap mag-isip ng para sa ibang tao kung ikaw mismo, walang kasiguruhan at kapayapaan sa iyong isipan. Kapag nagdesisyon tayo, tayo at tayo lang ang pwedeng bumago nun, kelangan mo mag-isip isip ng sandaang beses bago ka magbitiw ng isang oo o hindi.

Humigit-kumulang ilang bwan na rin kaming magkakilala ni Mokong. Makulet, mabait, gentleman (daw) siya. Muy simpatico rin naman kung minsan talaga---ipagbubukas ka ng pintuan, hihilahin ang silya para maupuan mo, papayungan ka pag umuulan, tatanungin ka bawat minuto kung kumain ka na, papatayin ang langaw pag dumadapo sa gusgusin mong katawan, pupulbuhan at me-meyk ap an ka pag mas muka ka nang lalake kesa sakanya, patatawanin ka sa pinaka-corny na joke niya, at tatanungin ka pa (ulit) ng mga bagay na gusto at ayaw mo. Hindi si Mokong ang unang manliligaw na nagkamali saken. Meron ding iba. Pero yung iba, madali kong natatakot sa pamamagitan ng killer eye at mga pangako kong gagawin kong miserable ang buhay nila. Pero sya, malapit niya na kong mapahanga (malapit lang, pero hindi ko sinasabing ngayon na yun, o sa isang bukas, bahala na) Sa araw-araw na ginawa ni Papa God, andyan sya para saken (may topak man ako o wala, nakangiti pa din sya). Oo, hindi ako maganda, pero choosy ako. Bakit ba? libre naman mamili ng ide-date at manliligaw..madaming lalaki sa mundo...ayun nga lang..hindi lahat sila....


















may kakayahan na kilalanin ang isang kagaya ko...

Echoz...

DISKLEYMER NOTIS: Ang pagkakahabi ng mga kuru-kuro, salita, pangungusap at talata ay sinulat ng nakapikit kaya nararapat na basahin ng may "malupit at bonggang bonggang pang-unawa.

Pag-ibig
Pag-ibig
Pag-ibig.
< Hindi isang brand ng shampoo, toothpaste, pabango, damit, cooking oil, o kung anupamang pangunahing pangangailangan na ginagamit / nagagamit mo sa araw-araw.
< Ang pag-ibig hindi nabibili sa tindahan, groceries, supermarket, mall o kung saang lupalop na binibilhan mo ng mga kung anu-anong mga kaartehan na ginagamit mo sa bahay / buhay.
< Ang pag-big (daw) hindi tumitingin sa brand ng blouse / polo, pantalon, sapatos na suot mo. Sa kotse, bisikleta, padyak, jeepney na sinasakyan mo. Hindi rin base sa dami ng regalo - pera (dolyar, dirhams, peso, lapad, dinar, ruppee, yen), bulaklak (santan, kampupot, yellowbell, gumamela, rose, tulips), chocolate (toblerone, m & m's, hersheys, goya, lala,serge, big bang, cloud 9), tula, alak, psp, laptop, kotse, o kung anumang luho na pwede mong huthutin este ibigay / maibigay pala sa taong mahal mo.
< Hindi rin base sa dami at dalas ng holding hands, akbay, kilig, kaba, chuvachoochoo, chukchakchenez, chever, at kung anu pang chuva at mga kalokohan na nararamdaman mo pag kasama mo sya.
< Kung paano mo nauumid ang dila mo pag may sasabihin ka sa kanya.
< Sa pagtawa mo kahit sa pinaka-corny na joke na narinig mo galing sa kanya. Sa pagpilantik ng iyong false eyelashes kapag sinasabi niyang "Mahal na mahal ka niya" (hindi mo nga lang alam kung pang-ilan ka sa sinasabihan niya nun?).
< Sa atat na atat at halos makabali daliring pagmamadali mo masagot lang agad ang mga text mesyeds galing sakanya.
< Sa mala-yelo mong boses na punung-puno ng kaba kapag tumatawag sya sa fonella.
< Ang mga awiting biglaan mong nakakanta out of nowhere. Ang hindi pagtulog sa gabi kakaisip kung iniisip ka rin nga ba niya? at ang nakakabaliw na tanong na "Hanggang kailan kaya?" (ang alin, ang alin nga ba?),
< ang hindi maipaliwanag na nararamdaman, ang pagtalas ng memory at pag-alala sa bawat isang katagang nabanggit niya,
< Ang pagngiti sa kawalan at biglaang pagliwanag ng dati ay madilim at masungit mong mukha (without the help of Dra. Belo o Calayan).
ppprrrTTTTTTttttt.....
Taym pers...
seryoso..
seryoso muna tayo...
Hindi ko pa din alam ang nararamdaman ko hanggang sa mga oras na ito. Sampu ng dalawpu, tatlumpu, apatnapu, limampu, animnapu, pitumpu, walumpu, siyamnapu,at isang daang beses(mahirap magbilang sa tagalog ay swer), makakating daliring nagtanong saken kung sino si....at kung ako nga ba ay...... hai...Kahit mabuhay pa ulit si Pope John Paul II at bendisyunan ako, bulungan ng "sweet nothings" ni busmate, tugtugan ng "Lab mubs" ni pyanista, di ko pa din alam kung anoooooooooooo nga ba tohhhhhhhhhh!!!!!! Kinunsulta ko na din si Dr. Phil, Si Joe D'Mango, Si Bo Sanchez, maging si Bob ong at si Naynay at kung sinu-sino pang cast of characters na pwede kong tanungin. Nagbigay na ng babala ang kalangitan at nagpaulan ng yelo sa lugar na kinasasadlakan ko. Hindi ko pa din maipaliwanag kung ano o kung bakit ako may disorder na ganito (amf! disorder na talaga sya!)
Teka,...corny naaaa!!! tama na muna tong kalokohan na to.hehe..bukas naman ulet..:D

---Ceasefire---

Kung Hindi mo kayang mag-adjust at makisama sa kanila, mabuti pa umalis ka na jan! Think about your future! Grow up!!!!!

Yan ang mahiwagang mensahe na ipinadala sa aking katengahan ng aking Dear Lola ng bigyan niya ako ng umuusok at nakakabula-bibig na sermon. Sanay ako sa simbahan, pero ang pag-usok na naganap sa tenga ko ng mga oras na yun ay kakaiba - nanuot sa utak ko ng todo at nagpapula sa morena kong mga balat. Naglilinis ako ng kuko ko nung mga panahon na yun, ang ingrown na natatakot akong tanggalin eh nahatak ko at napabulalas ako ng malatindig-balahibong "Grow up? Ah ok"(akala niyo lumaban ako nho?, di nho yaan nyo na ang matatanda, ganun talaga ang buhay..masisigawan ko din naman yung magiging apo ko kaya deadma ko dun!)

Gaya ng nabanggit ko sa mga nakaraang post, maliit lang ang krimen na nagawa ko. At sa edad ko, alam kong nasa tamang pag-iisip naman na ako at alam kong wala akong ginagawang masama. Malinis ang takbo ng utak ko (kahit na majority nun eh puro kalokohan), namumuhay ng may takot sa Diyos, may prinsipyo sa buhay at higit sa lahat, patas kung lumaban sa buhay.

Natutunaw ako sa kakaibang pagtrato sa akin ng aking nasnip. Hindi ako sa kembot nanghihinayang, kundi sa "pinagsamahan" namin. Pakiramdam ko, maliit na bagay lang ang nagawa ko nung isang araw at parang naging isang malaking issue na. Nakausap ko na din si Tita dear at naresolba ang issue sa aming dalawa. Ilang araw na din akong balisa at parang tanga - nakatunganga sa opisina, nagbibilang ng alikabok at hinihithit ang amoy ng amo ko. Araw araw kong kinulit ang Naynay ko sa paghingi ko ng payo tungkol sa paglipat ng tirahan. Bandang huli ay nanalo ako, sapagkat ang sabi ni Naynay "Bahala ka, alam mo na ang tama at mali, sabihan mo na lang ako kung san ka lilipat". Masaya kong nagtanung-tanong, nagisip kung paano ang mamuhay ng mag-isa sa bayang ayokong puntahan simula't sapul pa lang. Inisip ang mga homeless peepz at ang mga batang walang makain. Ang mga batang ni minsan ay hindi natutong mag-computer at manabotahe ng anumang software. Ang mga naiwang mahal sa buhay ni Francis M., ang pangarap na binubuo ko, at mahal kong family.Nang magtungo kasi ako sa praktis ng choir kahapon, kinausap ko ang aking spiritual adviser. Tinanong ko sya ng mga makabuluhang tanong at sinabi sa kanya ang "real score" sa aming dalawa ng aking nasnip. Sinabi niya sa aking

subukan mong ayusin ang mga bagay na pwede pa namang ayusin bago pa ito lumala

Aaminin ko, matigas ang ulo ko, kaya nga kahapon, ng mabuo ang pasya ko, ngumalngal ako ng bongga at umiyak na parang bata habang sinasariwa ang mga bagay na ayokong danasin ng mga nakababata kong kapatid, ipinagdasal ang kaluluwa ng aking pinsan at tita dear, at ako na rin mismo, para magkaron ng awa sa mga jokes na hindi namin napapansin habang nagdededmahan kami nung nakalipas na dalawang araw. at sa wakas, nagkaroon ako ng lakas ng loob na magstep forward and conquer my fear...ang posibilidad na ma-reject ang apology ko. Ilang minuto ko din tinitigan ang ym at saka naglakas loob..

apshie026: ATE..
cam072002: Yes
apshie026: SORRY PLA..
cam072002: no probs sna lng s su2nod magpaalam kna
cam072002: ska sna wg m isipin n glit kame sau or ndi ka nmin gus2 s bhay...
cam072002: ang want lng nmin matuto ka...
cam072002: kc kpg nsa ibang lugar kna iba n tlga - much more kpg ang ksama m s bhay ibang tao n
apshie026: YUPYUP...NAINTINDIHAN KO NAMAN YUN
apshie026: LAM KO MATIGAS DIN MINSAN ULO KO..AYUN..
apshie026: NAKAUSAP KO NA DIN SI TITA...
cam072002: cnbi k din s mama m ngyari bka kc sumama loob nla n wla cla alm s mga ngya2ri sten
apshie026: OK LNG..CNABI DIN NILA SAKEN NA NAGTXT KA SA KNILA..
apshie026: SI MAMA ELLEN PINAPAHANAP AKO NG MALILIPATAN NUNG KINAUSAP AKO NUNG SUNDAY..
apshie026: SABI KO HINDI KO PA KAYA CHKA UNG SINASABI NIYA NA "AYAW KO UNG NAPAPAKIELAMAN"..OK LNG SKEN UN..KYA NGA HINDI AKO NABUKOD KASI ALAM KO MEDJO PALPAK UNG MGA DECISIONS KO MINSAN
cam072002: ska ang pag jinternet m ah...
apshie026: LESS NA..HEHE.
apshie026: DI NA NGA AKO NAGOONLINE SA HAUS..
apshie026: NAADIK LANG AKO SA BLOG NUNG MGA NAKARAANG ARAW..AYUN..PERO PRAMIS..BABAWASAN KO NA..


hehe..so ceasefire na!!! wala ng lipatan na mangyayari! Nakakatamad mag-impake nho! At saka mabuti naman at nasolve ko na ang kaso ko at makakatulong na ko ulit sa isang pasyente ko. Pero less adik moments na talaga ko (in the meantime)..

Go-Binggo

Kung ano ang masama, yun ang masarap gawin

Higlighted quote yan dun sa pinuntahan kong pagpupulong sa kulto nung isang araw. Pero, hindi ako mag-i-stick sa kowtable kowt na yan (gusto ko lang syang banggitin at daanan!)

Kung magko-conduct tayo ng botohan tungkol sa pagiging mabuting tao mo? sa tingin mo, may boboto kaya sayo?

Naalala ko yang tanong na yan sa aken ng isang kaibigan ko nung high school. Ano ko bayani o superhero? Para ipaalam at itanong sa buong mundo kung ilan ang mga bayan at taong nailigtas ko? Hindi rin naman ako government official na trying hardpara lang maiparating sa mga tao sa paligid na hindi ako nangungurakot, pumapatay, nagsugal, nanilip, at kung anu-ano pang korning paratang.

Ako kasi yung tipo ng taong madaming kunsensya sa katawan (yun yung sabi nila). Pag may pinagtatampuhan / kinaaasaran / kinabwisitan, bilang ka lang ng mga 15 mins. at wala na yung inis ko sayo. Pag may inaangasan at inaaway / minamaltrato ako, bandang huli, lumalapi pa din ako para humingi ng bonggang "apology". Ewan ko ba kung bakit ganun, hindi man lang kasi ako tinuruan ng aking Naynay kung ano at paano gamitin ang salitang "pride". At dahil dyan, dala-dala ko ang golden-kagandahang asal na yan hanggang sa madagdagan ang edad ko sa paglipas ng panahon - at napadpad sa lugar ng mga taong walang laman-loob at pang-amoy.

Paano ka napunta dyan?
Malamang, sumakay ako ng eroplano at kotse (sosyal). Representative ako ng bongga at sobrang cool na family tree namin. Panganay ako sa limang magkakapatid at kung itatanong nyo kung ilang taon pa lang yung pinakabunso? tagay na lang tayo.heheh. Isa ako sa mga tangang umalis ng bansa (last buh-bye moment na sa Naynay at Taytay-pinalampas pa dahil nahihiya na maakusahan ng PDA). Ayus lang, pag nakabakasyon ako, bibigyan ko sila ng bonggang power-hug!. Kinupkop ako ng aking Tita Dearat kasalukuyang namumuhay sa ilalim ng isang silent cold war mode.

Ang kwento ng kaso:
Dala na rin siguro ng aking kabataan at pagkabagot sa buhay owepdabwelyu, napagala ako hanggang dis oras ng gabi at inaabot din ng madaling araw sa harap ng konchuter. Nung isang gabi lang ay buminggo ako at naka-score ng jackpot sa award na inalay sa aken ng pinsan ko dahil sa pag-uwi ng umaga, pag-iingay at kaadikan sa net nung nakalipas ng 2ng araw. Ang balita ay agad na naipasa at nareport ng umuusok pa (yung ilong ng pinsan ko)sa Pinas at sa UK. Ang resulta? isang bonggang follow-up sermon from UK at kopya lamang ng sumbong ni nasnip mula sa aking Naynay kalakip ang mensaheng "Mag-iingat ka jan palagi, anak..mwah"Parte din ng destabilization plot ang pananabotaheng naganap sa aking ginagamit na konchuter (dinisable ang aking server at binura ang ym)- Sabay labas ng mensaheng VIRUS DETECTED- this system will shut down in 60 secs.--Pero gaya nga ng sabi ko, tangahin niya na ko sa ibang mga bagay, pero kung usapang "sabotahe" lang naman, NO SWEAT. Namimilog ang mga mata niya ng makita niyang adik modena naman ako pagkauwi niya...kung magtatagal tong silent cold war na itech, "no idea at all" ako. Hehe. Pero for the love of money, kelangan ko itake lahat ng ka-epalan na meron sila. (pwede naman magchat at gumawa ng entry sa opis eh!)..Hehe..

Susuko ka na ba?

Life is tough, but we can be tougher...

Yan ang sinasabi ko sa sarili ko kapag nahahagupit ang buhay ko ng signal number three, nung dati pa nga umabot ng signal number 4. Naisip ko lang. Bakit ba may mga taong hindi pa nga sumusubok lumaban sa hamon ng buhay eh sumusuko na agad? Kaya nga nilikha ang bawat indibidwal ng magkakaiba eh...Para mag-stand out yung personality mo from the rest (hopefully, in a positive way).

Naiinis ako nang makita ko at mabasa ang isang entry dito sa blogosperyo. Hindi naman sa nagmamarunong ako sa pagpapatakbo ng buhay niya. Pero, naiinis ako dahil sinasayang nya ang mga pagkakataon na binibigay sa kanya ni Papa God. Makailang-beses na siyang nagattempt mag-suicide, puro laslas or anything telling everybody that next thing that will happen is he will find himself lying in the hospital room. I dont want to be purposely harsh on him pero I will admit it to avoid further hypocrisy on my side..Hayaan niyong ilabas ko ang pov ko sa usaping ito...

Was it family problem, personal problem, love life, work related, math problem or any other problem?

He doesnt even mention it. Kung minsan nga, naiisip ko na pakulo lang ang lahat. Kumbaga most of his posts about his attempts, mga 60% ang lie and 40% ang true. If he feels alone, eh paano naman ang mga taong wala na talagang masandalan? Naririnig mo ba silang nag-emote ng ganyan? Naggawa din ba sila ng blog entry para sabihin na "I'm planning to commit suicide after this post!"

Naalala ko tuloy ung nabasa ko sa Ang Paboritong libro ni Hudas...

May mga pointers na sinabi dun si Bob Ong para maging epektib at kapaki-pakinabang ang pagsu-suicide ng tao. Sabihin ng puro kalokohan..pero minsan nakakatuwa din isipin na pwede syang mangyari sa tunay na buhay. Sana pag nabasa mo toh, matauhan ka ng konti.

1. Isuot ang paboritong damit (di ko sure kung kasama yan, pero parang kasama nga ata..ewan ko lang)
2. Gumawa ng bonggang suicide note (itabi ito sa tabi ng iyong bangkay, o hawakan ito upang madaling makikita ng mga pulis upang malaman nila agad na nagpakamatay ka, dahil kung hindi, isang manginginom o adik sa kanto ang ituturo nilang pumatay sayo.)
   
3. Wag kalilimutan na gawing makabuluhan ang iyong sulat (sabihin mo na ayaw mo pa sanang gawin ang hakbang na iyon, ngunit hindi mo na makayanan kaya may-i- surrender ka na kay kamatayan.)
4. Umisip ng pinaka-unique na paraan ng pagpapakamatay. (ang mga halimbawang binigay niya ay hindi ko na maalala, dahil nabasa ko ito nung isang taon pa)
5. Gawing madrama ang laman ng sulat (wag kaligtaang banggitin na mahal na mahal mo ang iyong mga maiiwanan at kung kaya ng oras, baliktanawan ang mga bagay na nagawa mo para sa mundong ibabaw..lagyan ng PS sa dulo at sabihing ipadala iyon sa MMK o sa MAGPAKAILANMAN.)

Mabalik tayo dun sa kinaaasaran ko. Nakita kong madami din ang naging bayolente sa mga bagay bagay na nabasa nila. Nanahimik ako kahapon (kahapon nga ba yun?) at minsan pang ninamnam ang mga bagay na nabasa ko. Kung hindi ako nagkakamali, nagbigay pa ko ng mungkahi sa kanyang pahina. Bahala na si Doraemon, basta kung ako sayo...

Hindi ako susuko sa laban ng buhay, dahil pag ginawa ko yun, para ko na ring inamin na isa akong walang kwenta at talunang nilalang

Ewan

Ang paksang ito ay walang kinalaman sa pangkasalukuyang kalakaran ng buhay. sadyang ang mga katanungan ay nahalungkat ng di oras sapagkat lutang ang utak ng may-akda.

Hindi lahat ng taong sweet at concern ay may gusto sayo. Sadyang may mga tao lang na mahilig magpaasa--Bob Ong

Hindi ko maalala kung yaan nga ba mismo yung kowt na yun. Pero, madalas sa minsan- - - madalas talaga! nagkakamali or namimisinterpret naten yung amount ng attention na binibigay sa atin ng isang tao. I'm talking in general. Napapansin ko lang yan sa paligid-ligid. Napapabilang kasi ako ngayon sa alta-sociedad y' singgoles kung saan pwedeng mag-interact, magspend ng "too much" time with each other ang boylets at gerlalus. Eh, ako naman yung tipo ng taong talagang bibihira ang nakakasundo. ITo eh sa kadahilanan na rin siguro na may angkin akong kaangasan, kakupalan, kaintrimitidahan, kaplastikan, at lahat na ng mga bagay ng may "ka-" sa simula at "-an" sa dulo. Nyahaha. MAhilig din akong manghusga, at higit sa lahat, sinungaling ako. WAhihihi. Hindi ako madaling i-please at higit sa lahat, nuknukan ako ng walang kwentang tao. Wala, wala talaga as in, wala ako nung tinatawag na "soft side" at lahat ng mga bagay bagay na meron ang isang matinong nilalang.

Actually nasasaktan pa din ako dahil hindi ako gusto nung taong gusto ko. Aray aray naman kasi.. (sino ba naman ang hindi tatamaan sa angking talento, kabaitan, kakulitan, at kung anu-ano pang "ka" at "-an"), nung batang iyun. Pero ganun talaga, kung hindi para sayo, baka para sa iba. hahaha. M ove on na lang ako, marami pa dyan sa tabi-tabi, iba't iba pa ang amoy at hitsura. (oryt!)

Sobrang mentally ill and emotionally stressed na ko dahil sa trabaho ko. Kahit ba nagpapameeting (conference) ako kapag nasa office ako, ramdam ko pa din ang hirap ng math. (Takteng math yan! bakit ba napag-aralan pa ng lumikha niyan?pero ok na yang kalkaleyter evryday kesa naman abacus pangkuha ng percent discount ekek dba?). Naiinis din ako ng bongga sa dakila kong opismate dahil masyado niya nang nagagamay ang paggamit sa ym at parang napapagod na siya sa paga-upload ng mga picture niyang puro sa corniche lang naman kinuhaan! Pag inutusan mo ngingitian kang parang tukmol. Sabay lalapit para "paki-repeat the utos". Naiinis ako ng todo pramis. Baket? Kasi yung work niya ang inaaplyan ko nung simula dahil dakilang magbobote lang ako nun sa pinas. Gumawa sya ng kabalbalan kaya napasa saken ang bigat ng mundo. Ngayon ako na si "Super Jenny" ng kumpanya namen. Konting bawas, konting dagdag at ayun, bonggang bongga na at solve na solve na si boss / sir / amo sa perwisyo este serbisyo na naibibigay ko para sa kanila.

At dahil napansin kong nalihis na ko sa usapin, tatahakin ko ulit ang daan pabalik sa napili kong paksa. Ayun nga, sabi nga nila: "It takes two to tanggo". Walang relationship na magwo-work kapag mag-isa ka lang na nagpo-provide ng too much of everything. Teka, erase erase erase. Hindi yan yung paksa...nalibang na naman ako at kung anu-ano ang nasabi.:D

“Kung hindi mo mahal and isang tao, wag ka nang magpakita ng motibo para
mahalin ka nya..”

Dyan naman tayo mag-focus at talakayin ang nasa itaas sa ibang araw. Simple lang naman ang laro ng buhay, makipaglaban ng patas at wag mangduduga, kung ayaw mong maduga din sa darating na mga panahon. (tama ba?). Parang sa pagpapacute at pag-appreciate ng karakter lang ng isang tao. Eto lang yung napansin kong pinagkaiba:

PAGPAPACUTE: hindi ka concern sa kung anuman yung pwedeng maramdaman para sayo nung pinagpapacute-an mo. Ang mahalaga lang, nakakapagpapampam ka (pahiram bogart ng term). Isa kang batang walang malay dahil ang main concern mo eh nagawa mo ang bagay bagay at your best. Wapakels ka kung nakakasakit ka, nakakapagpahanga, nakakatuwa, nakakainis at kung anu-ano pang mga ekek.

APPRECIATION: wala lang, its like saying na may magagandang attributes din ang nilalang na ito kahit na...Syempre nobody's perpekto kaya may-i -insert the tag line "-kaya lng".

“Iba ang tinititigan sa tinitingnan.
Ang tinititigan, sa isang bahagi lang nakatingin.
Ang tinitingnan buong bahagi ang sinusuri.
Iba rin ang iniintindi sa inuunawa.
Ang iniintindi, pinipilit sa isipan.
Ang inuunawa alam kung bakit dapat ipilit sa isipan.
Kung kaya dapat:
Tinitingnan ang mga bagay para maunawaan
at hindi titigan lang at intindihin..

-Bob Ong