Antayteld

Matagal ko na ring kinalimutan ang malayang buhay. Ang buhay na pwedeng makisalamuha sa ibang tao sa labas ng bakuran ng aming tahanan. Minahal ko ang mga libro at awitin sa aking MP4. Sinubaybayan ko ang mga pelikula sa telebisyon (naka-cable kame..haha). Naadik ako sa net at naadik sa kung anu-anong online games. Naadik ako sa tulog kaya ang naging epekto ay kabaligtaran ngayong panahon na "focus" ako sa aking career. Kinalimutan ko ang aking edad at inisip ang bawat isang obligasyon na natutunan ko nang tanggapin sa paglipas ng mga araw.

Kahapon naaalala ko pa kung paano ko iniyakan ang plane ticket at visa na hawak ko nang mapadala iyon ng tita ko mula dito sa Dubai. Naalala ko kung paano ko ninais na itapon at paliparin yun para lamang hindi matuloy ang aking pag-alis. Kung gaano kasakit saken na iwan ang mga mahal ko sa buhay para makipagsapalaran sa ibang bansa kung saan wala akong kakilala ni isa, at kinakailangang magsalita ng lenggwaheng nagpapadugo ng ilong ko, ang inggles.

Sa paglipas ng mga araw at buwan. Natuto akong mag-adapt sa buhay UAE. Matulog ng limang oras sa isang araw. Magpuyat ng akala mo wala nang bukas, maglasing, umiyak mag-isa at tumawa ng mag-isa (walang halong biro nagawa ko yan). Sumali sa kulto upang kahit papaano ay magkaroon ng direksyon.

Nakakilala ng madaming tao. Nalibang. Inantok. Tinamad at Nalungkot na ako ng maraming beses sa buhay OFW ko. Madami nang nagtanong saken kung gusto ko na bang magbakasyon. Ang sagot ko ay "hindi". Nakakatawa, nakakagulat alam ko.

Pero alam mo ba kung bakit ayokong magbakasyon?

Dahil natatakot akong iwan silang muli pag oras na para bumalik dito sa UAE.
Natatakot akong maulit muli ang hirap ng kalooban na pinagdaanan ko ilang araw makalipas kong dumating dito.
Natatakot akong masanay at maging masaya ulit sa piling nila.
Natatakot akong umuwi dahil baka mawala ang trabaho ko pagbalik ko.
Natatakot akong masanay sa mga bagay na bahagya ko nang winaglit sa isipan ko para hindi ako malungkot.
Natatakot akong muling bumalik upang makumpleto ang pamilyang minsang sinira ko.

At higit sa lahat...

natatakot akong maging malungkot muli.....

(HINDI ko toh entry sa PEBA!!!!nyahaha)