AKO

Nagiging walang kwenta ang buhay ng tao kapag lahat ng pwede mong hilingin eh nasa sayo na. Nagiging isa na lang routine ang pang-araw araw na buhay mo. Gigising ka upang magpunta sa trabaho, matapos ang trabaho, uuwi ka at matutulog. Ganun lang kasimple.

Ako, ang nagpapatakbo ng buhay ko sa ngayon. Ako ang direktor, ako din ang artista sa maigsing kwento na hinanda ni Papa God para saken. Sa simula, pinlano kong gawin itong makabuluhan at maayos, sa simula, inisip kong makipaglaban at maging isang mabuting huwaran sa ibang tao. Sa simula, pinlano kong maging inspirasyon tungo sa pagbabago ng ibang tao. Sa simula, pinlano kong maging masaya at kuntento sa kung anuman ang maaari kong makamit sa hinaharap. Sa simula, lahat ng mga bagay na pinlano ko ay pinaniwalaan kong makakamit ko--kahit anupang kalokohan at impaktors ang humarang sa daan ko tungo sa tagumpay.

Ngayon, halos nakamit ko na ang lahat. Pero parang may kulang pa din. Sabi nga nila wag kong hanapin ang mga bagay na alam kong imposible kong makamit. Ako na din mismo ang nagsasabi na maging kuntento ako sa mga bagay na meron ako. Na maging masaya ako sa mga bagay na maaaring makapagpasaya sa akin.

Ngunit nagising ako isang araw, at naramdaman ko sa aking puso na may kulang pa pala. Naalala ko na sa pagbuhos ng mga blessings sa akin nitong mga nakaraang bwan, kasabay nito ang pananamlay ng aking pananampalataya kay Papa God. Kasabay nito ang paglayo ng aking loob sa aking pamilya. Kasabay nito ang unti-unting pagkasanay ko sa buhay na meron ako dito. Ang buhay na malaya at mag-isa. Ang buhay na walang inaalala kundi sarili ko lamang. Ang buhay na walang ibang importante --- kundi AKO lang, at wala ng iba pa.