99

Kahapon lang ay sa papel ako nagsusulat ng aking mga walang wentang naiisip. Naaalala ko pa, sa ilalim ng punong acacia, na madalas eh kinatatakutan nilang puntahan - naroon ako at nagkukubli, tanging ako lamang at ang aking bolpen at papel. Ang pagsulat ang tanging bagay na nagpapalaya sakin mula sa mundong punung-puno ng panghuhusga at pang-aalipusta, isang mundong tanging ang pisikal na anyo lamang ang unang napapansin - at iniisantabi ang damdamin at tunay na katauhan ng isang tao. Mundong punung-puno ng kasinungalingan, karuwagan at kalupitan.

Humakbang ako papunta sa hinaharap baon ang angking talino, talento, at tapang. Saglit na inisantabi ang emosyonal na paghihirap - pinahid ng maduduming kamay ang mga luha at pilit na bumangon mula sa pagkakalugmok. Minsan na kong nadapa, at muling bumangon, hindi para sa aking sarili, kundi para sa aking mga mahal sa buhay. Oo, kailangan mong mabuhay at ipagpatuloy ang pakikibaka sa mapaglarong ikot ng buhay--para sa kanila.

Pero hanggang kelan? Hanggang Saan?....

Hangga't kaya. Hangga't kakayanin at kaya mo pang bumangon sa bawat umagang gisingin ka ng magandang sinag ng araw. Hangga't alam mo na sa bawat pagbukas ng bawat isang araw ay kaagapay nito ang isang magandang simula. Magandang simula na magbibigay wakas sa isang mapait na nakaraan. Isang magandang oportunidad upang baguhin ang mga maling nagawa sa nakaraan at hangga't maari ay wag nang dalhin pa sa kasalukuyan at hinaharap.

Minsan, gusto ko nang sumuko at iwan ang lahat ng meron ako. Tumakbo at magtago. Magpakalayu-layo at pilit limutin kung sino at ano ako sa kasalukuyan. Gusto ko nang takasan lahat ng sakit, pait, paghihirap at pagmamahal na nananahanan sa aking puso. Subalit lumapit ka at tinawag ako.

Tinawag mo kong papalapit sayo. Sa oras na hindi ko na alam kung paano ko pa ipagpapatuloy ang aking pagmamahal sa pagsulat. Sa oras kung saan wala akong masabihan ng aking mga suliranin sa buhay. Sa oras kung saan...wala na ang lahat sa akin. Ikaw ang nagbigay liwanag sa buhay kong nagtatago sa dilim at kalungkutan. Binigyan mo ko ng pagkakataon na muling maging masaya, muling magmahal, at higit sa lahat...patunayan sa lahat na ako ay may silbi pa pala.

Salamat sayo. Oo ikaw nga. Salamat sayo.

Salamat.
Salamat.


Salamat Blogspot! Dahil sa wakas nakarating ako sa 99th post ko. Yahoooo!!!!!!Tagay pa!!!wahihihi...