Sayang

Kapag ang isang bagay, hindi ko na kailangan...tinatapon ko na, o kaya naman ay pinamimigay ko sa iba, tska lang ako nagsisi pag nakita kong hawak na ng iba...

Bitbit ang kanyang gamit ay iniwan niya ako sa ilalim ng puno ng acacia. Tahimik akong tumangis at tinanong kung "Bakit ganun kalupit ang binitawan niyang mga salita". May ilang minuto din akong tahimik na nag-isip. Tila wala sa aking sarili ay tinungo ko ang aming tahanan.

Pagdating ko sa bahay ay agad akong sinalubong ng aking ina, sabay tanong: "Anung nangyari at nagmumugto yang iyong mga mata?". Isang mapait na ngiti lamang ang aking itinugon at kaagad kong tinungo ang aking silid. Sa aking silid ay kinuha ko ang aming mga alaala....sulat na ginawa niyang eroplano para maparating saken, candy wrapper na may nakasulat na "ily" sa loob, tuyong bulaklak na aking inipit sa aming paboritong aklat, mga larawan na nagpapakita ng aming matamis na pagmamahalan, at....muli kong sinipat ang makintab na butil na hanggang ngayon ay suot ko pa din..ang singsing, na simbolo sana ng aming walang hanggang pagmamahalan. Subalit...eto ang nangyari...

Maya-maya pa ay nakatulog ako. Sa pagtunog ng aking telepono ay nagising ako. Pinipilit kong dumilat subalit ang aking mga mata ay tila nagdikit ang mga talukap dahil na rin sa natuyong mga luha na hindi ko pinagdamot na umagos mula sa aking mga mata. Nang sa wakas ay naimulat ko ang aking mga mata, agad kong kinuha ang aking telepono : "1 MISSED CALL", nang tignan ko kung kanino nagmula--nagsimula na naman akong masaktan, at nagsimula na namang tumulo ang mga luha......

Maya-maya pa ay narinig ko si Inay na kumakatok sa aking pintuan. Subalit nagpanggap akong walang naririnig, at nanatiling nakatanaw sa bughaw na ulap. Habang naririnig ko si Inay na sumisigaw sa labas ng aking silid :

"Roberto, lumabas ka jan at sabihin mo saken ang problema mo!!!!"