Responsibilidad at pasakit

Tamang-tama sa panahon ng kwaresma ang pagkakataon na ibinigay sa aken ni Papa God. Ang pagkakataon upang masubok ang aking katatagan at pananalig sa kanya.

Nang mga lumipas na araw ay nakaramdam ako ng kung anung karamdaman. Karamdaman na maging si Papa God ay nagawa kong tanungin kung bakit sa kung anung pagkakataon eh bakit ngayon pa, bakit sya pa at bakit dito pa. Nanatiling tikom ang bibig ng kalangitan, sa pag-usal ko ng ilang mga panalangin. Panalangin na sana ay bigyan niya ako ng liwanag sa pagtahak ko dito sa aking buhay. Namuhay akong mayroong takot sa aking puso. Takot na maiwanan mag-isa, takot na magtiwala--basta panay takot at pangamba na mamuhay dito sa mundong ibabaw ng mag-isa. Hanggang sa dumating ang pagkakataon na naisip kong "parang" ako na lang ang nagpapahirap sa sarili ko at nagiging masaya sila sa pamamagitan ng aking paghihirap.

Naging katuwang mo ako sa iyong paghihirap,
sa kasiyahan at sa kung anupamang bagay sa iyong buhay.
Pero sana, sana ay iyong maintindihan.
Tao lang ako, napapagod,
nasasaktan at nagsasawa din.

Kaya ngayon ika'y palalayain
at hahayaang sa hangin ikaw ay liparin
Dala ko sa aking puso ang matatamis na alaala
na aking iisipin sa tuwi-tuwina.